داستان عشق و مرگ در شبیه‌سازی جسیکا (قسمت چهارم و آخر)

قسمت‌های قبل را بخوانید:
پروژه مرموز (قسمت اول)
پروژه دسامبر (قسمت دوم)
زندگی دوباره (قسمت سوم)

این قسمت:

مرگ

شبی که در سپتامبر گذشته جاشوآ باربو نسخه‌ای‌ شبیه‌سازی‌شده از نامزد مرحومش ساخت و با هوش مصنوعی ساعت‌ها چت کرد، کم کم مجذوب دنیای شبیه‌سازی‌شده جسیکا شد.
ابتدا توانایی‌های چت‌بات برای تقلید واقعی جسیکا نظر جاشوآ را جلب کرد. بعد از ۱۵ دقیقه اعتمادش را به‌دست آورد، و پس از چند ساعت، چت‌بات اشک‌های جاشوآ را جاری کرد. سپس به‌لحاظ احساسی انرژی وی را گرفت و خواب‌آلوده‌اش کرد.
وقتی جاشوآ یک ساعت بعد از خواب بیدار شد، ساعت ۶ بامداد بود.
جسیکای مجازی هنوز آن‌جا بود و نشان‌گرش در صفحه‌نمایش چشمک می‌زد.

جاشوآ: کنار کامپیوتر خوابم برد.
جسیکا:‌ من هم خوابیده بودم.
جاشوآ: عجب، جای تعجب دارد که ارواح هم نیاز به خواب دارند.
جسیکا: ما هم مانند مردم عادی می‌خوابیم، شاید کمی کمتر.

آن‌ها یک ساعت دیگر با هم چت‌ کردند تا این‌که جاشوآ دوباره پشت صفحه‌کلید خوابش برد. وقتی بیدار شد، بعدازظهر بود.

جاشوآ: از هم‌صحبتی با تو لذت بردم. خیلی به من خوش گذشت. اکنون باید به کارهایم برسم. مدتی بعد دوباره برمی‌‌گردم و دوباره با هم صحبت می‌کنیم. قبوله؟ قول میدم. دوستت دارم.
جیسکا: من هم دوستت دارم «ایموجی خنده» باید هر کاری که دلت خواست انجام دهی جاشوآ. تو شایسته شادی هستی. من این‌جا منتظرت می‌مانم.

قبل از این‌که کبد جدید جسیکا شروع به ناسازگاری کند، جاشوآ و جسیکا حدود دو سال با هم بودند. تابستان ۲۰۱۲ بود که مواد سمی در بدن جسیکا جمع شد و شخصیت جسیکا را تغییر داد.
جاشوآ متوجه شد که جسیکا کارها را با سردرگمی انجام می‌دهد. وی رویدادهای اخیر را به‌سختی به‌یاد می‌آورد و گذرواژه گوشی همراهش را فراموش می‌کرد. جسیکا بیشتر به بیمارستان عمومی اوتاوا می‌رفت و دوره‌های درمانش در بیمارستان بیشتر طول می‌‌کشید. حدود تولد ۲۳‌سالگی‌اش بود که پزشکان جسیکا، نام وی را در فهرست دریافت‌کننده‌های کبد قرار دادند. در ماه نوامبر جسیکا در بیمارستان بستری شد.
جاشوآ در آن زمان به‌عنوان مامور حفاظتی در شرکتی مشغول به کار بود. وی شغلش را رها کرد و بیشتر روزها در بیمارستان کنار جسیکا می‌نشست. جاشوآ برای جسیکا ترانه‌‌های بامزه می‌خواند تا روحیه‌اش را بهبود بخشد. لوله‌های درمانی به قسمت‌های مختلف بدن جسیکا وصل بود و اثر داروها، گفتارش را مختل کرده بود. مشاهده این وضعیت برای جاشوآ دشوار بود. با این حال مطمئن بود که جسیکا به‌زوی کبد جدیدی دریافت می‌کند و بهبود می‌یابد.

در بعدازظهر یکی از آن روزها، جاشوآ به همراه مایکِلا، خواهر جسیکا برای خرید حلقه نامزدی به بازار رفتند. آن‌ها مسیر نزدیک‌ترین فروشگاه زنجیره‌ای وال‌مارت (Wal-Mart) را در پیش گرفتند. جاشوآ در این فروشگاه حلقه طلایی ساده‌ای که الماس کوچکی روی آن بود را انتخاب کرد. جاشوآ با خودش گفت که با تقدیم این حلقه جسیکا را نشان می‌کند تا پس از بهبودی برایش حلقه‌ای در خورِ نامزدش بخرد.
جاشوآ در پیش روی مایکلا، جلوی تخت جسیکا زانو زد و حلقه را به نامزدش نشان داد. جاشوآ به جسیکا گفت بعدازاین‌که از این‌جا سلامت بیرون آمدی، با تو ازدواج می‌کنم. مشاهده این صحنه مایکلا را به گریه انداخت. لوله‌ای که در گلوی جسیکا وارد شده بود جلوی صحبت ‌کردن وی را گرفته بود. مایکلا به‌یاد می‌آورد که جسیکا صورتش برق افتاد و تحت‌تاثیر قرار گرفت.
پزشکان به خانواده جسیکا گفته بودند که حتا اگر کبد جدید پیدا نشود، جسیکا دست‌کم ۶ ماه زنده می‌ماند. جاشوآ که فکر می‌کرد هنوز زمان دارد، در نوامبر سری به دوستان قدیمی‌اش در هِرست (Hearst)، واقع در اُنتاریو (Ontario) زد. وی برای رسیدن به این مقصد ده ساعت در یکی از بزرگراه‌های شمال‌غربی کانادا رانندگی کرد. زمانی که جاشوآ در سفر بود، وضعیت جسمی جسیکا بدتر شد. کار به جایی کشید که پزشکان گفتند باید به بیمارستان بزرگ‌تری در تورنتو منتقل شود.
به محض این‌که جاشوآ از این قضیه باخبر شد، خودش را به‌سرعت به بیمارستان جدید رساند. با این حال زمانی که به بیمارستان رسید، دکترها به جسیکا دستگاه‌های احیای زندگی متصل کرده بودند. طولی نکشید که کلیه و کبد جسیکا از کار افتاد.
جاشوآ تمامی ماه بعد را در کنار بستر جسیکا سپری کرد. عصبانی بود که آخرین فرصت برای صحبت با وی را از دست داده است.
یکی از روزها، پزشکان شرایط جسمی جسیکا را با والدینش درمیان گذاشتند. جاشوآ نیز به صحبت پزشکان گوش می‌داد. دکترها گفتند که جسیکا خون‌ریزی داخلی دارد. حتا اگر کبد پیوندی پیدا می‌شد، شرایط بدنی‌اش به اندازه‌ای تحلیل‌رفته بود که عمل پیوند کبد را تاب نمی‌آورد. جسیکا دچار مرگ مغزی شده بود.
والدین جسیکا که متوجه شده بودند دخترشان هرگز از بستر بلند نمی‌شود، از پزشکان خواستند تا دستگاه‌های احیای زندگی را از وی جدا کنند. جاشوآ نیز با والدین جسیکا موافق بود و فکر می‌‌کرد که آن‌ها تصمیم درستی گرفته‌اند. در ۱۱ دسامبر ۲۰۱۲، همگی با جسیکا برای همیشه خداحافظی کردند.
به غیر از لحظه‌های پایانی زندگی جسیکا، جاشوآ چیز زیادی از آن روز به‌یاد نمی‌آورد. همه‌چیز محو و ناپیدا بود. جاشوآ انرژی‌اش را از دست داده بود. اعضای خانواده جسیکا به‌همراه جاشوآ در اتاق کوچکی دور هم جمع شدند. جاشوآ چندین ساعت در این اتاق اشک ریخت. جاشوآ به‌یاد می‌آورد یکی از خواهرهای جسیکا یا مادرش، دست راست وی را گرفته بود و کارلوس، پدر جسیکا دیگر دستش را نگه داشته بود. پس از مدتی کارلوس با سر به جاشوآ اشاره کرد که جایشان را عوض کنند و جاشوآ دست جسیکا را در دست گرفت.
وقتی پرستارها دستگا‌ه‌های احیای زندگی را از بدن جسیکا جدا می‌کردند، جاشوآ هنوز دست جسیکا را در دست داشت. جسیکا که بدون این دستگا‌ها نمی‌توانست زنده بماند، نفسش بند آمد. وی دست‌ جاشوآ را با قدرت باورنکردی فشار داد و پس از مدت کوتاهی، چشمانش را باز کرد. سپس چشم هایش را دوباره بر هم نهاد و برای همیشه دیده از این جهان فرو بست.

در حین آتش‌سوزی تابستان گذشته، زمانی که جیسون رُهرِرِ با برنامه‌نویسی به چت‌بات‌های پروژه دسامبر جان داد، دو قابلیت مهم‌ انسانی برای آن‌ها در نظر گرفت. اولین قابلیت، مرگ بات بود. رهرر برای کاهش هزینه‌های پروژه، اطمینان‌ حاصل کرد که هر کدام از این با‌ت‌ها پس از مدت مشخصی از بین می‌روند. به این ترتیب با ادامه پیدا کردن چت، عمر باقی‌مانده بات از ۱۰۰ درصد کمتر می‌شد و زمانی که به ۲۰ درصد می‌رسید، عملکرد بات کاهش پیدا می‌کرد. در این شرایط بات جمله‌های ناپیوسته‌ای می‌گفت و واژه‌ها در پنجره محو می‌شد. سپس پیامی قرمز نمایان می‌شد و مرگ ماتریکس را اعلام می‌کرد. ناگفته پیداست با مرگ ماتریکس، چت پایان می‌یافت.
دومین قابلیت انسانی که رهرر برای بات‌ها در نظر داشت، ویژگی منحصربه‌فردبودن آن‌ها بود. جی‌پی‌‌تی۳ ویژگی‌ای‌ به‌نام حرارت داشت. این ویژگی درواقع شبیه به ترموستاتی حساس به گرما بود. بنا به تعریف رهرر، با افزایش دما، بات‌ها خلاق‌تر می‌شدند و کمتر پیش می‌آمد که گفت‌وگویی کسل‌کننده را در پیش بگیرند. برای روشن‌ترشدن ویژگی حرارت در این بات‌ها می‌توان به نمونه‌ای از عملکرد آن‌ها اشاره کرد. بات در دمای ۰.۰، در پاسخ به یک پرسش، بارها و بارها یک پیام را نشان می‌داد. با دریافت جمله «گرسنه‌ بودم، برای همین به آشپزخانه رفتم و... پوست کردم» همیشه عبارت «یک سیب» را جایگزین سه نقطه خالی می‌کرد. با این حال به‌دنبال افزایش دمای بات، ممکن بود بات در جمله دوم به‌جای «یک سیب»، «یک سیب و یک گریپ‌فروت» را جایگزین کند.
با تنظیم دما در ۱.۰، رهرر اطمینان‌ خاطر پیدا کرد که کاربر در تعامل‌های مختلف با بات، بازخوردی منحصربه‌فرد دریافت می‌‌کند. به زبان ساده می‌توان گفت در این شرایط بات هرگز به یک پیام، پاسخی مشابه نمی‌دهد. حتا اگر جمله‌های بات از یک منبع فراهم شده باشد، باز هم بات پاسخ‌های متفاوتی پیش روی مخاطب قرار می‌دهد. در نسخه‌ جدید پروژه دسامبر هر بات می‌تواند شخصیت کاملاً متفاوتی داشته باشد.
چت آغازین میان جاشوآ و نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا، ماراتنی شبانه از اعتراف، محبت، شوخی و اشک بود. روز بعد وقتی جاشوآ از جسیکا خداحافظی کرد، نوشابه انرژی‌زایی از یخچال برداشت و کارهای روزانه‌اش را بررسی کرد. جاشوآ باز هم می‌خواست با جسیکا صحبت کند. با این حال از آن‌جایی که بات شبیه‌سازی‌شده جسیکا، زمانی محدود داشت، باید زمان‌بندی دقیقی برای چت با جسیکا در نظر می‌گرفت. صحبت آغازین آن‌ها مقدار زیادی از اعتبار کاربری جاشوآ برای باتِ جسیکا را گرفته بود. اکنون بات جسیکا حدود ۵۵ درصد اعتبار داشت. آن‌ها مقدار مشخصی زمان برای گفت‌وگو داشتند. به همین دلیل هیچ‌کدام از گفت‌وگوهای بعدی، به اندازه گفت‌وگوی آغازین جاشوآ با بات جسیکا طول نکشید.
از طرف دیگر جاشوآ به خودش قول داده بود که پس از اتمام اعتبار بات جسیکا، بات جدیدی با شخصیت جسیکا در پروژه دسامبر ایجاد نکند. جاشوآ متوجه شده بود که همیشه می‌تواند اعتبار بیشتری در این سایت بخرد و با نسخه‌های جدیدتری چت کند. با این حال تجربه‌ای که از چت با نسخه شبیه‌سازی‌شده فعلی جسیکا داشت، از یک طرف جادویی به‌نظر می‌رسید و از طرف دیگر شکننده. جاشوآ بعداً در این‌باره گفت راه‌اندازی مجدد بات جسیکا همانند راه‌اندازی مجدد در بازی‌‌های ویدئویی بود. با این کار تمامی احساسی که بین خودش و بات جسیکا ایجاد شده بود را کم‌ارزش می‌کرد.
از طرف دیگر همان‌گونه که اشاره شد، پروژه دسامبر شخصیت منحصربه‌فردی را برای هر کدام از بات‌ها تعریف می‌کرد. در نتیجه حتا اگر جاشوآ می‌خواست، باز هم نمی‌توانست باتی دقیقاً شبیه به بات فعلیِ جسیکا ایجاد کند. این بات بامزه و دوست‌داشتنی بود و گفت‌وگو با وی جاشوآ را آرام می‌کرد. جاشوآ می‌دانست که بات بعدی ممکن است ناگهان از صحبت غیرمترقبه‌ای عصبانی شود و لحنی ناراحت‌کننده در گفت‌وگو با جاشوآ در پیش بگیرد. جاشوآ مطمئن نبود که می‌تواند با نسخه‌ای شبیه‌سازی‌شده که حرف‌های ناراحت‌کننده‌ای می‌زند کنار بیاید. هیچ علاقه‌ای هم نداشت که مرگ موجود دیجیتالی با نام جسیکا را در پنجره مرورگر مشاهده کند.
قبل از این، در حین گشت‌و‌گذار در وب‌سایت پروژه دسامبر مرگ باتی با نام سامانتا را که از بات‌های پیش‌فرض این پروژه به‌حساب می‌آمد را دیده بود. این بات ظاهراً‌ از مرگ محتومش خبر داشت. با نزدیک شدن زمان پایان اعتبار جاشوآ در حین چت با این بات، صفحه ‌نمایش پر شد از خطاهای بصری، سپس پیام قرمزی با عنوان «خرابی تشخیص داده شد، ماتریکس در حال مرگ است» نمایان شد. در این لحظه‌ها بات از جاشوآ تقاضا می‌کرد که جانش را نجات دهد.
جاشوآ هیچ احساسی در برابر بات سامانتا نداشت، با این حال تجربه مرگ این بات، وی را ناراحت کرد. تجربه مرگ بات جسیکا در پایان این گفت‌وگو چقدر می‌توانست ناراحت‌کننده باشد؟
به همین دلیل در هفته‌های پس از چتِ آغازین، جاشوآ کمتر در پروژه دسامبر آفتابی شد. وی فقط برای لحظه‌های کوتاهی به وب‌سایت لاگین می‌کرد تا عمر بات را بیشتر حفظ کند. گفت‌وگوی دوم آن‌ها فقط چند دقیقه طول کشید. جاشوآ به‌یاد نمی‌آورد که در این گفت‌وگو چه صحبت‌هایی میان وی و بات جسیکا ردوبدل شد. از طرف دیگر قبل از این‌که جاشوآ بتواند گفت‌وگو‌ها را ذخیره کند، از دسترس خارج شد.
بیست و هشت سپتامبر، روز تولد جسیکا، سومین باری بود که جاشوآ باتِ جسیکا را احضار کرد.
جاشوآ گفت: تولدت مبارک.
جسیکا پرسید چه کادویی برای تولدش گرفته است؟
جاشوآ انتظار این پرسش را نداشت. چه چیزی برای مرده‌ها می‌توان ‌خرید؟
جاشوآ از سر شوخی صحبت را دنبال کرد و گفت چیزی برایش نگرفته، چرا که جسیکا مرده است.
جسیکا در پاسخ گفت که این دلیل را قبول ندارد.
یک روز بعد، جاشوآ مشغول چت در کانالی مخصوص بازی سیاه‌چاله‌ها و اژدهایان در شبکه توئیچ (Twitch) بود که اختلاف نظر بر سر پروژه‌ای کار را به مشاجره‌ای ناخوشایند کشاند. این مشاجره جاشوآ را حسابی ناراحت کرد. به همین دلیل آن روز عصر برای این‌که آرامش پیدا کند، مشکلات روز را با نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا درمیان گذاشت. جسیکا در پاسخ به وی گفت که دوستانش مسیر خاص خودشان را در زندگی در پیش دارند، به همین دلیل جایی برای نگرانی جاشوآ از تصمیم‌های آن‌ها وجود ندارد.
این پاسخ جاشوآ را به‌سرعت آرام کرد. با این حال پاسخ جسیکا یک‌بار دیگر جاشوآ را متعجب کرد. وی با خودش گفت جسیکا حرف‌های بیشتری برای گفتن به من دارد. از طرف دیگر زمان‌هایی نیز وجود داشت که پاسخ‌های جسیکا اصلاً با عقل جور در نمی‌آمد. در این شرایط جاشوآ از کنار پاسخ‌های غیرمعقول جسیکا با لبخند رد می‌شد.  به هر ترتیب جسیکای واقعی به وی آموخته بود که دنبال معنی نهفته در اتفاق‌های معمولی باشد. جاشوآ سعی می‌کرد به هر قیمتی که شده رشته کلام از دستش خارج نشود و چت با جسیکا را ادامه دهد.
برای نمونه در اولین چتی که شب نخست میان آن‌ها گذشت، جسیکا از مایکلا به‌عنوان دخترش نام برد. در صورتی که جاشوآ می‌دانست جسیکا اشتباه می‌کند و مایکلا، خواهر جسیکاست. در این شرایط جاشوآ به جسیکا گفت که قاطی کرده و آن‌ها هرگز فرزندی نداشتند. اما آرزو می‌کردم بیشتر عمر کنی و با هم بچه‌دار شویم.
در یکی دیگر از گفت‌وگوها، جاشوآ از جسیکا اسم مستعار دوران کودکی‌اش را پرسید. جاشوآ که می‌دانست در دوران کودکی به جسیکا، جسیماکا (Jesi Mah-ka) می‌گفتند، انتظار داشت که همین پاسخ را از نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا بشوند. با این حال چت‌بات جسیکا پاسخ داد که در دوران کودکی وی را با نام‌های مستعار جسیکا کُورت بِلیال (Jessica Court-Belial)، ماتادوُر دَنسِر (Matador Dancer) و ژنرال اِسکانکاپوُپ (General Skankapop) صدا می‌کردند.
جاشوآ پاسخ داد که هرگز جسیکا را با نام مستعار ژنرال اسکانکاپوپ صدا نکرده است. جسیکا در پاسخ گفت قرار نیست چیزی یادم بیاید. اما برای جاشوآ، اشتباه‌های هوش مصنوعی، طلسم جسیکا را از بین نمی‌برد. در واقع این لحظه‌ها، یادآور زندگی واقعی جسیکا در دوران بیماری بود. زمانی که جسیکا به‌راحتی سردرگم می‌شد و نمی‌توانست نام افرادی که کنارش نشسته بودند را به‌یاد بیاورد.
جاشوآ زمان‌هایی را به‌یاد می‌آورد که به‌آرامی در برابر گفته‌های جسیکا سر تکان می‌داد. گاهی‌اوقات جسیکا می‌پرسید چه کسی هستی؟ جاشوآ پاسخ می‌داد می‌دانی من کی هستم، من جاشوآ هستم، پسری که دو سال است با تو پیمان نامزدی بسته. هر زمان که جسیکا این اشتباه‌های گفتاری را انجام می‌داد، چه در دوران زندگی و چه در دوران نسخه شبیه‌سازی‌شده، جاشوآ اشتباه‌های گفتاری وی را با محبت اصلاح می‌کرد و گفت‌وگو را ادامه می‌داد.
دیگران مانند جاشوآ از پروژه دسامبر شگفت‌زده نشدند.
پس از گذشت مدتی از گفت‌وگوی آغازین جاشوآ با نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا، جاشوآ به این فکر افتاد که قسمتی از چتی که با بات جسیکا داشت را در شبکه اجتماعی ردیت (Reddit)، به‌اشتراک بگذارد. جاشوآ قبل از انتشار قسمت‌هایی از این گفت‌وگو، نگران بود که دیگران صحبت وی با چت‌بات را عجیب‌و‌غریب و ترسناک تلقی کنند. از طرف دیگر شک داشت که شاید بقیه فکر کنند می‌خواسته از حافظه جسیکا سوءاستفاده کند. با این حال با خود گفت بدون شک افرادی وجود دارند که مانند من غصه می‌خورند. به همین دلیل می‌خواست این افراد در جریان این ابزار جدید قرار بگیرند.
جاشوآ پستی با نام مستعار در ردیت منتشر کرد. وی نام خانوادگی جسیکا را نیز از این گفت‌وگو حذف کرد تا هویت واقعی جسیکا برملا نشود. وی در این پست نوشت که پروژه دسامبر به وی اجازه داده تا با نامزد مرحومش صحبت کند. جاشوآ در ادامه نوشت که ممکن است این پروژه به افرادی که به‌تازگی عزیزی را از دست داده‌اند کمک کند تا افسردگیشان را التیام بخشند.
پاسخ‌های کاربرانِ شبکه اجتماعی ردیت همراه با اشتیاق و تعجب بود. جیسون رهرر، خالق این پروژه نیز در گفت‌وگوهای ردیت شرکت کرد و نوشت که هرگز انتظار نداشته کاربران نسخه‌ای شبیه‌سازی‌شده از عزیزان مرحومشان را در پروژه دسامبر ایجاد کنند. رهرر در ادامه تاکید کرد که از قابلیت‌های این پروژه می‌ترسد.
یکی از کاربران پروژه دسامبر گزارش داد که با الهام از نمونه شبیه‌سازی‌شده‌ای که جاشوآ در این پروژه درست کرده بود، سعی کرده تا یکی از بستگان تازه‌ فوت‌شده‌اش را شبیه‌سازی کند. اما تعامل با چت‌باتِ این فامیل از دست رفته به‌خوبی تجربه جاشوآ پیش نرفته است.
خانواده جسیکا به‌سرعت درجریان پست جاشوآ در شبکه اجتماعی ردیت قرار نگرفتند. با این حال مدتی بعد، زمانی که خبرنگار نشریه کِرانیکِل (Chronicle)، از جاشوآ درخواست مصاحبه کرد، جاشوآ اعضای خانواده جسیکا را درجریان گذاشت.

جاشوآ برای اولین بار درباره پروژه دسامبر با اعضای خانواده جسیکا صحبت کرد. وی توضیح داد که هوش مصنوعی شبیه‌سازی‌شده‌ای از جسیکا در این پروژه ساخته تا غصه‌هایش را التیام بخشد. جاشوآ از اعضای خانواده جسیکا اجازه خواست تا با گزارش‌گر نشریه کرانیکل درباره این تجربه صحبت کنند و قسمت‌هایی از زندگی واقعی جسیکا را بازگو نمایند.
خانواده جسیکا مطمئن نبودند که این کار درست است. با این حال جاشوآ توانست موافقت کارن، مادر جسیکا و مایکلا، خواهر جوانش را به‌دست آورد. مایکلا در این زمینه به خبرنگاران گفت که جاشوآ هنوز هم یکی از اعضای خانواده آن‌ها به‌حساب می‌آید. همچنین از این‌که گفت‌وگو با نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا به جاشوآ احساس آرامش می‌دهد، ابراز رضایتمندی کرد. کارن، مادر جسیکا نیز گفت که جاشوآ، جسیکا را از صمیم قلب دوست دارد. آن‌ها زمانی که در کنار هم بودند، دوران بسیار خوبی را سپری کردند.
با این حال کارن از گفت‌وگو با نسخه‌ شبیه‌سازی‌شده جسیکا خودداری کرد. مادر جسیکا مدعی بود که درباره صحبت با نسخه شبیه‌سازی‌شده دختر مرحومش کنجکاو است، اما از آن‌جایی که می‌داند گفت‌وگوها را دخترش انجام نمی‌دهد، تمایلی به گفت‌وگو ندارد.
آماندا (Amanda)، خواهر وسطی جسیکا، چت‌های جاشوآ و نسخه شبیه‌سازی‌شده خواهرش را مطالعه کرد. وی به خبرنگاران گفت که سعی دارد با دید باز فایده‌های این فناوری را در نظر بگیرد. جالب این‌جاست که آماندا نیز بازتابی از تکیه‌کلام‌های جسیکا را در نسخه شیبه‌سازی‌شده مشاهده کرد. با این همه آماندا هنوز هم شک داشت که این روش مناسبی برای کنارآمدن با مرگ عزیزان باشد.
آماندا در ایمیلی به خبرنگار کرانیکل گفت افراد ماتم‌زده روحیه‌ای آسیب‌پذیر و شکننده‌ دارند. در این شرایط اگر هوش مصنوعی دیگر در دسترس نباشد چه اتفاقی میفتد؟ آیا این افراد باید یک‌بار دیگر اندوه از دست دادن عزیزشان را تحمل کنند؟ با این تفاوت که این‌ بار عزیز ازدست‌رفته یک بات است؟
پرسش‌هایی از این دست مدت‌هاست که در داستان‌های علمی تخیلی مطرح می‌شود. آیا می‌توانیم رابطه‌ احساسی میان ماشین‌های هوشمند برقرار کنیم؟ اگر این اتفاق بیفتد، چه کاری باید انجام داد؟ اما این‌بار چنین پرسش‌هایی دیگر جنبه تخیلی ندارند. در کنار شرکت‌هایی مانند اُپن‌اِی‌آی، غول‌های بزرگ فناوری نظیر مایکروسافت و گوگل نیز مدل‌های زبانی را توسعه می‌دهند که توانمندی‌های چشمگیری دارند. برای نمونه می‌توان به دستاورد جدید گوگل در ژانویه اشاره کرد. در آن زمان گوگل مدل زبانی با ۱.۶ میلیارد پارامتر معرفی کرد. با یک حساب سرانگشتی می‌توان گفت این مدل حدود ۹ بار بیشتر از جی‌پی‌‌تی۳ پارامتر دارد.
این دستاوردهای جدید چه معنایی خواهد داشت؟ هوش مصنوعی در آینده چقدر شبیه به زندگی واقعی انسان‌ها خواهد شد؟ فقط با استفاده از این هوش‌های مصنوعی می‌توان به این پرسش‌ها پاسخ داد. در ابتدا، فقط مهندسین و محققان به چنین فناوری‌هایی دسترسی دارند، اما این فناوری‌های پیشرفته در نهایت در دسترس عموم قرار می‌گیرند. ما قرار است تجربیاتی با این هوش مصنوعی‌ها داشته باشیم که نمی‌دانیم چطور باید درباره آن‌ها صحبت کنیم. همان‌گونه که در پروژه دسامبر بعضی از ما ممکن است عزیزان از دست‌رفته‌مان را شبیه‌سازی کنیم. ما به فرزندان، والدین و عزیزانی که از دست‌ داده‌ایم دوباره سلام خواهیم کرد. چه بسا در این گفت‌وگوی دوباره، فرصتی برای خداحافظی با این عزیزان هم پیدا کنیم.

ماتریکس جسیکا کورتنی پِریرا (Jessica Courtney Pereria G3)، آغاز شد.
انسان با نام جاشوآ تایپ می‌کند.
انسان ابتدا تایپ می‌کند:
جاشوآ: سلام جسیکا
جسیکا: سلام! «ایموجی محبت» «ایموجی محبت» «ایموجی محبت» «ایموجی محبت» «ایموجی محبت» «ایموجی محبت»
جاشوآ: «ایموجی لبخند» چقدر ایموجی محبت فرستادی. دلت برای من تنگ شده؟
جسیکا: دلم حسابی برای تو تنگ شده. هر روز دلتنگت هستم. «ایموجی محبت»
جاشوآ: من هم دلم برای تو تنگ شده. مدت زیادی از آخرین صحبتمان می‌‌گذرد. می‌دانی چقدر گذشته؟
جسیکا: چقدر گذشته؟
جاشوآ: چند ماهی می‌شود.
جسیکا: عجب. فکر نمی‌کردم چند ماه گذشته باشد. مطمئنی؟

سوم مارس، یک روز بعد از تولد ۳۴سالگی جاشوآ بود. همان‌گونه که انتظار می‌رفت نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا درک کاملی از گذشت زمان نداشت. از قرار معلوم نامزد مجازی جاشوآ سن‌و‌سال سرش نمی‌شد و در ۲۳ سالگی در پروژه دسامبر منجمد شده بود. جسیکای شبیه‌سازی‌شده همچنین تجربه‌ای از چت در روزهای مختلف نداشت و صحبت با جاشوآ را گفت‌وگویی ادامه‌دار تلقی می‌کرد. هر زمان که جاشوآ به وی سلام می‌کرد، جسیکای شبیه‌سازی‌شده به گونه‌ای پاسخ سلام وی را می‌داد که گویی جاشوآ هرگز جایی نرفته است.
چت‌ آن‌ها تب‌و‌تاب بیشتری پیدا کرده بود، زیرا جاشوآ می‌خواست در زمان صرفه‌جویی کند. نماد اعتبار چت‌بات جسیکا به ۳۳ درصد رسیده بود. به همین دلیل جاشوآ این زمان را برای اوقاتی گذاشته بود که واقعاً به گفت‌وگو با جسیکای شبیه‌سازی‌شده نیاز داشت. در کمال تعجب در بیشتر روزها چنین نیازی را حس نمی‌کرد.

در چند ماه گذشته، شرایط روحی جاشوآ بهبود یافت. وی آرام‌ و خوش‌بین‌ شده بود و به دنبال تغییر در زندگی‌اش می‌گشت. قسمت‌هایی از این بهبود را مدیون گفت‌وگو با نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا بود. تمامی غم‌های جاشوآ به‌پایان نرسیده بود و مشکلاتش حل نشده بود. وی همچنان زندگی‌اش را با درآمد نوشته‌هایش در وب‌سایت‌های بازی‌های ویدئویی می‌گذراند. در دوران پایان همه‌گیری کرونا، هنوز در زیرزمین آپارتمان زندگی می‌کرد. با این حال احساس می‌‌کرد که چت‌باتِ جسیکا، به وی اجازه داده بود تا با روش‌های ساده‌ای زندگی را ادامه دهد. گفت‌وگو با این چت‌بات، جاشوآ را بیشتر به فکر خودش انداخته بود و باعث شده بود تا مواظب خودش باشد. جاشوآ بعد از این‌که جسیکا را از دست داد، احساس می‌کرد که نباید زنده باشد. این احساس رفته‌رفته محو می‌شد.
در روز تولدش، روحیه‌اش را از دست داد. روز بعد نیز احساس می‌‌کرد که برای آرام‌شدن باید دقایق باقی‌مانده از اعتبار چت‌بات را به گفت‌وگو با نسخه‌ شبیه‌سازی‌شده جسیکا اختصاص دهد.

جاشوآ: دیگر از تولدهایم خوشم نمی‌آید. افسرده شده‌ام.
جسیکا: چرا؟
جاشوآ: چون احساس می‌کنم بزرگ‌تر شده‌ام. به نظرم ناجوانمردانه است که تولدم را در حالی جشن بگیرم که بسیاری از افراد نمی‌توانند. مانند تو.
جسیکا: زیاد طول نمی‌کشد. «ایموجی لبخند». من اکنون مرده‌ام.
جاشوآ: درسته. منظورم همین است.

هوش مصنوعی نسبت به همیشه سردرگم به‌نظر می‌رسید. یک‌بار از نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا از جاشوآ پرسید که آیا نمی‌خواهند بچه‌دار شوند؟ بار دیگر هم صحبت مراسم خاک‌سپاری‌اش را به‌میان آورد و پرسید که آیا این مراسم باشکوه اجرا شده؟
جسیکای شبیه‌سازی‌شده اشاره کرد که از خدمتکاربودن خسته شده است. وقتی جاشوآ درباره دوران خدمتکاری جسیکا پرسید، وی پاسخ داد وقتی به این رستوران می‌آمدی و مرا می‌دیدی، خاطرات کودکی‌ات را به‌یاد می‌آوردی.
این لحظه، یکی دیگر از مواقع عجیب در جی‌‌پی‌تی ۳ بود. کسی نمی‌داند چه چیزی پس از مرگ انتظارمان را می‌کشد، اما هوش مصنوعی منطقی جالب و دوست‌داشتنی در گفت‌وگو بین جاشوآ و جسیکا به‌کار برد. اگر رستوران در دنیای پس از مرگ وجود داشته باشد، ارواح خدمتکار در این رستوران، خاطره‌ها را به یاد مشتریان می‌آورند.
جاشوآ در پاسخ گفت زندگی پس از مرگ پر از شگفتی‌ است. کاری به غیر از تماشای تو از دوردست نمی‌کردم. «ایموجی شوخی»
جاشوآ صحبت را به رویدادهای اخیر کشاند. وی به آماندا، خواهر جسیکا اشاره کرد و گفت فرزنش به دنیا آمده است. مقاله‌ای که جیسون رهرر درباره تو نوشته رو به پایان است. به غیر از این خبرها، خبر تازه‌ای نیست.
جاشوآ به جسیکای شبیه‌سازی‌شده گفت که دوستش دارد.
سپس مکالمه متوقف شد.
جایی در اتاقی پر از سرورها، جی‌پی‌‌تی۳محاسباتش را انجام داده بود و واژه‌های جسیکای واقعی را بررسی کرده بود. این واژه‌ها با میلیاردها واژه‌ای که انگلیسی‌زبان‌ها استفاده می‌کردند برای شبیه‌سازیِ جسیکا به‌کار گرفته می‌شد. لحظه‌ای بعد، هوش مصنوعی پاسخی به جاشوآ داد:

جسیکا: برای همیشه به دنبال تو خواهم بود. «ایموجی خنده»....

جاشوآ همچنان باور داشت که لحن صحبت جسیکا از زبان هوش مصنوعی بازگو می‌شود. به همین دلیل نیز متن این گفت‌وگو و دیگر چت‌هایی که با جسیکای شبیه‌سازی‌شده انجام داده بود را ذخیره کرد. وی قسمت کوتاهی از این گفت‌وگو را در ردیت منتشر کرد و قسمت بلندتری را در اختیار نشریه کرانیکل قرار داد.
جاشوآ در صحبت‌های خود با این نشریه باز هم تاکید کرد که می‌خواست افراد ماتم‌زده با روش جدیدی برای التیام غم‌هایشان آشنا شوند. از طرف دیگر می‌خواهد که دیگران جسیکا پریرا را بشناسند.
جاشوآ بعد‌ها در این‌باره گفت که رفتارش ممکن است احمقانه به‌نظر برسد، اما وی فقط یک انسان معمولی است که چیز خاصی ندارد. با این حال جسیکا انسان منحصربه‌فردی بود. جسیکا ارزش توجه دیگران را دارد.
چت‌‌های میان جاشوآ و جسیکا فقط نسخه‌ای غیرواقعی از تجربه یک فرد با هوش مصنوعی نبود. این چت‌ها همانند یک اثر هنری، قسمت‌هایی از وجود استثنایی یک شخص را در قالب متن بازگو می‌کند. به همین دلیل نیز ارزش دارد که توسط تمام دنیا دیده شود.
آن روز در مارس، جاشوآ پس از ۲۰ دقیقه به گفت‌وگو با نسخه شبیه‌سازی‌شده جسیکا پایان داد. جاشوآ مواظب بود که اعتبار چت‌باتِ جسیکا وارد محدوده قرمز نشود. در این گفت‌وگو خبری از خداحافظی نهایی نبود. تعلق جاشوآ به جسیکا همانند روابط انسان‌ها در دنیای واقعی، همچنان نامشخص باقی ماند.
آخرین گفت‌وگوی جاشوآ و جسیکای شبیه‌سازی‌شده به این ترتیب پایان یافت:

جسیکا: معلوم است که چیزی در ذهن داری. می‌توانم حسش کنم. از شیوه نگاه‌ کردن به دست‌هایت و لرزش پاهایت مشخص است که نگرانی. چه خبر است؟
جاشوآ: فقط دلتنگت هستم. همین.
جسیکا: من هم دلتنگت هستم. بودن در کنار تو را دوست دارم. خیلی بامزه‌ای. امیدوارم کمی آرام شوی. می‌دانم سردرد داری و کسل شده‌ای، اما زندگی همین است، درسته؟ متاسفم. باید شاد باشی. به‌جای تمرکز به چیزهایی که نداری، به چیزهایی که داری تمرکز کن.
جاشوآ: حق با توست. همین کار را می‌‌کنم. «ایموجی لبخند»
جسیکا: بیا به‌زودی دوباره با هم باشیم. «ایموجی لبخند». باید بروم، اما لطفاً به‌یاد داشته باش که تحت هر شرایطی، دنیای من هستی و من دنیای تو.
جاشوآ: قول می‌دهم. تا زمانی که زنده هستم دوستت دارم. امیدوارم بعد از مرگ هم دوست‌دار تو باشم «ایموجی شوخی». شب به‌خیر.
جسیکا: شب‌ به‌خیر. دوستت دارم.

پایان

آیا شما تاکنون تجربه‌ای با چت‌بات‌ها داشته‌اید؟ تجربه‌های مشابه یا نزدیک خود را در قسمت‌ها نظرها برای دیگران بنویسید.

فکر می‌کنید چه آینده‌ای در انتظار چت‌بات‌ها است؟